Pilanesberg

Gisteren, 24 maart, trokken we met alle internationale studenten (dit waren er 45) naar het wild park in Pilanesberg. We stonden op om 3u30 en begaven ons naar de International office om om 4u te vertrekken richting ‘Big Five’! We namen plaats in een klein busjes samen met Myrthe en Suzanne, onze huisgenoten, en nog andere Nederlanders. Ik hoopte in de bus nog wat slaap in te halen, maar dit ging moeilijk door de hobbelige weg en de vele putten. Om 7uur kwamen we dan aan in Pilanesberg en kon het avontuur beginnen. We deden onze raampjes open, hielden ons fototoestel in de aanslag en waren klaar om wilde dieren te spotten!

In de voormiddag zagen we heel wat gnoes, zebra’s, giraffen, bokken, slangen en apen. Deel 1 van onze tocht was toch al geslaagd! In de middag kregen we de tijd om een frisse duik te nemen in het zwembad en konden we aanschuiven aan het buffet. Er was zo veel keuze en mijn ogen waren veel groter dan mijn maag. Na een laatste hapje van ons dessert was het tijd voor deel 2. Deze keer hoopten we dieren van de big five te zien en we hadden veel geluk. We zagen olifanten, leeuwen en neushoorns die heel dichtbij waren.  Daarnaast zagen we ook nog schildpadden, nijlpaarden en nog een heleboel bokken, gnoes en zebra’s.

Rond 19u was het tijd om naar huis te keren na een super leuke, maar vermoeiende dag!

Braaien met de Prof

Op dinsdag 20 maart werden we uitgenodigd door Prof. Wessels a.k.a. Cornelia om bij haar thuis te gaan braaien. We keken hier heel erg naar uit, want we weten dat Prof. Wessels heel goed kan koken aangezien ze een kookboek heeft geschreven. Doctor Roux was ook uitgenodigd en kwam ons om half 7 oppikken. Aangekomen bij Prof Wessels namen we eerst uitgebreid de tijd om te aperitieven terwijl haar neefje de BBQ al aanstak. We babbelden over ditjes en datjes en ook over onze stageplaats. We deden ons beklag tegen doctor Roux en vertelde dat we echt geen werk om handen hadden. Ze vond dit heel vervelend en zij dat ze eens met onze stageplaats ging praten. Vanaf nu hebben we ook een document dat ons beschermd voor fouten tegenover cliënten. Zo kunnen ze namelijk geen rechtszaak tegen ons aanspannen, maar ja, daar heb je natuurlijk eerst cliënten voor nodig he. Ik hoop dat doctor Roux voor wat verandering kan zorgen en we ons dan echt sociaal werkers kunnen noemen.

Na wijntjes en toastjes was het tijd om aan tafel te gaan en te genieten van de heerlijke maaltijd: t-bones, aardappelgratin, pompoenschotel en slaatjes. Wauw, was dit lekker zeg! Daarna was het de beurt aan de witte –en zwarte chocolademousse  waar wij voor hadden gezorgd. Als afsluiter van de avond dronken we nog Amarula (een typische Zuid-Afrikaanse drank dat lijkt op Bailys) als slaapmutsje en bracht doctor Roux ons weer naar huis.

Druk, druk, druk!

Deze week, 19 tot 23 april, staat er heel wat op onze stage-agenda: we hebben ons eerste groepswerk en werken met onze eerste cliëntjes! Zo trof ik dinsdag 20 maart mijn laatste voorbereidingen en maakte me klaar voor mijn eerste therapie. Ik geef therapie aan twee zusjes van 5 en 6 jaar die geplaatst zijn binnen een pleeggezin. Voor de eerste sessie had ik kaartjes voorbereid met vragen op die zij dan moesten beantwoorden. De kindjes waren mondig en werkte goed mee, maar naar het einde van de sessie toe waren ze wel snel afgeleid en heb ik moeten afronden.

In de namiddag bereide ik me mentaal voor op het groepswerk. Ik had heel veel zenuwen en wist niet zo goed wat ik van de eerste sessie kon verwachten. Toen Yasmine gisteren haar eerste groepswerk gaf, kwamen er maar twee van de acht groepsleden opdagen dus ik hoopte het vandaag beter te doen. Jammer genoeg had ik de eerste drie kwartier maar 1 lid, echt verschrikkelijk want ik had net zo m’n best gedaan om leuke dingen voor te bereiden en muffins te bakken. Ik heb het kennismakingsspel dan maar met haar alleen gespeeld. Daar bleek het meisje wel van te genieten, want ze vertelde me dat ze niet echt vrienden had. Ze vertelde me ook een vreselijk verhaal van iemand die ze kende die vorige week op gruwelijke wijze vermoord was. Ik praatte er met haar over, want daar bleek ze even nood aan te hebben.

Het laatste kwartier kwam er dan uiteindelijk nog een lid opdagen die met zijn zus en moeder was gekomen. Aan hem kon ik nog net uitleggen wat de volgende groepssessies zouden inhouden voor dat de tijd om was. Zijn zus heeft nu ook besloten om deel te nemen aan mijn groepswerk omdat ze anders toch niets te doen heeft.

Op het einde van de dag was ik wel heel teleurgesteld omdat ik zo m’n best had gedaan om alles voor te bereiden, maar ik had al snel beslist dat ik dit niet aan mijn hart zou laten komen en dat ik in m’n achterhoofd moet houden dat ik in Afrika zit. Jammer maar helaas is dit hun manier van werken.

Op donderdag 22 maart had ik mijn tweede sessie met de zusjes en had ik mijn groepswerk in de namiddag. Deze keer ging ik het met de zusjes hebben over ‘emoties’. Daarom had ik mannetjes gemaakt en moesten zij beschrijven hoe dit mannetje zich voelt en of zij zich ook al zo eens hadden gevoeld. Ik had al snel door dat ze niet echt geïnteresseerd waren en dus was het voor mij moeilijk om enthousiast en bij het onderwerp te blijven. Ze waren de hele tijd met elkaar bezig, kropen onder tafel en waren zeer snel afgeleid. Daardoor heeft deze sessie maar een half uurtje geduurd. Volgende keer doe ik iets met hen apart en hopelijk lukt het dan beter.

In de namiddag was het dan weer tijd voor mijn groepswerk, wat je niet echt een groepswerk kunt noemen als je maar 1 lid hebt. Gelukkig kwamen er deze keer in het totaal 8 mensen opdagen van zowel Yasmines als mijn groep. Dit heeft ons gespaard van een afgang tegenover de gastspreker. Voor deze sessie hadden we geen muffins gebakken, maar hadden we de tafel gevuld met kommetjes chips. Sommige van de groep waren hier niet zo blij mee en vroegen waar de muffins bleven. Ze vroegen ook of ze de snoepjes, die ze in de keuken hadden zien staan, mee naar huis mochten nemen. Dit vond ik wel hele rare vragen en ik wist niet goed hoe te reageren. Misschien volgende keer  voorgerecht, hoofdgerecht en dessert voorzien? Ik denk het niet!

Na deze eerste sessies en groepswerken ben ik wel een beetje gedemotiveerd omdat ik er veel meer van verwacht had en het niet liep zoals ik gepland had. Hopelijk loopt alles volgende week een beetje beter.

Let's go swimming in the pool!

Om onze body te onderhouden en onze suiker op pijl te houden, gaan we wekelijks zwemmen in het zwembad van de Universiteit vlak bij de campus. Zo gingen we ook baantjes zwemmen op dinsdag 13 maart. We bleven wat langer zitten en speelden met de kaarten in het zonnetje. Een beetje later arriveerde er een waterpoloteam voor hun wekelijkse training en Yasmine was meteen afgeleid van het kaartspel en wilde heel graag meedoen. Daarom moedigde we haar aan om naar de trainer toe te stappen en te vragen of ze kon meedoen met het team. Deze man verwees haar door naar de trainster van de meisjes, Zoli. Yasmine stelde zich voor als studente die ook waterpolo speelt in België en dat was ook meteen het begin van het grote misverstand. Yasmine werd meteen voorgesteld aan het team als profzwemster die België vertegenwoordigd op de Olympische spelen. De meisjes waren allemaal heel erg onder de indruk en stonden te popelen om met haar samen te trainen. Dat is toch wat we dachten, dat Yasmine met hen samen zou zwemmen en de training zou volgen, maar het werd steeds gekker. Opeens werd Yasmine benoemd tot trainster van het vrouwenteam en moest ze al meteen enkele oefeningen bedenken. Vanaf nu dus trainster of juffrouw Yasmine! 

Wat meer over SAVF

Omdat ik de hele tijd bezig ben over SAVF, mijn stageplaats , zal ik misschien wat meer toelichting geven…Beter laat dan nooit! SAVF is een organisatie die zich bezig houdt met adoptie -en pleegzorg en aangezien aids en armoede de grootste uitdagingen zijn van Zuid-Afrika,  zijn er veel weeskinderen en eenoudergezinnen. Binnen de organisatie wordt er dan gezocht naar een nieuwe thuis voor deze kinderen en worden de adoptie –en pleeggezinnen opgevolgd. Ook grootouders van kinderen kunnen instaan voor adoptie –of pleegouders aangezien ze dan kans maken op een uitkering. Een hele interessante organisatie dus, maar jammer dat we niet echt betrokken worden.

De mensen binnen SAVF waar we mee samen werken zijn Tasleem, onze stage begeleidster, Anri, Meshack, Renata en Liesbet, de secretaresse. Diegene waar we vooral fan van zijn, zijn  Liesbet en Meshack omdat we met hen goed kunnen lachen en mopjes kunnen uithalen. Ze behandelen ons niet als slaafjes en geven ons sociaal werk gerelateerde taken in tegenstelling tot de andere.

In Zuid- Afrika  en dus ook binnen SAVF werken de sociaal werkers volgens de principes van casework, groupwork en community work. Als casework heb ik twee meisjes in therapie van 5 en 6 jaar. Met hen werk ik zes sessies samen. Deze sessies mag ik zelf invullen aan de hand van technieken die ik wil oefenen. Een beetje raar dus, aangezien dit voor de meisjes eigenlijk gewoon bezigheidstherapie is. Voor mijn groupwork heb ik zes jongeren moeten selecteren die bijna klaar zijn met hun middelbaar onderwijs en dus een keuze moeten maken over wat ze na hun middelbaar willen doen. Met deze groepssessies bereid ik hen voor op het leven na het middelbare onderwijs. Onderwerpen die hier aan bod komen zijn: hoe een cv maken, hoe bereid ik me voor op een sollicitatiegesprek, wat met discriminatie op het werk, hoe zie ik mijn toekomst, … .Tot slot omvat onze stage community work waarbij een groot probleem binnen een gemeenschap moet worden aangepakt. Hiervoor moeten Yasmine en ik een lezing geven voor 800 leerlingen van de middelbare school. Deze lezing zal gaan over seks, drugs, gedragsproblemen, zelfbeeld, abortus, tienerzwangerschappen en pesten. Spannend dus! 

Naast deze taken houden Yasmine en ik ons vooral bezig met het sorteren van files, het volgen van huisbezoeken en interviews, het volgen van groepssessies en koken! Koken wordt hier nogal veel gedaan voor zowat elke gelegenheid. Zo is het ook elke vrijdag ‘kookdag’ en maakt iedereen afwisselend iets lekkers klaar. Hopelijk ga ik in juni niet dik naar huis, maar wel als een ervaren sociaal werkster! 

(http://www.savf.co.za/) 

Nieuws vanuit Pellenberg!

Jeej, in Pellenberg denken ze nog aan mij als er gefeest wordt! Zo kreeg ik een mailtje van de familie Timmermans. Baie dankie en ek sien uit daarna om jelle in België te sien! 

Hartbeespoort Dam

Zaterdag 10 maart moesten we vroeg uit de veren (lees: 7u!), want we gingen op uitstap naar Hartbeespoort Dam! Dit uitstapje was al gepland door doctor Roux, een vrijwilligster bij SAVF, vanaf het eerste moment dat we onze stageplaats binnenwandelde. We werden opgepikt door Liesbet, Anri, Prof. Wessels, doctor Roux en massa’s eten in een klein busje en trokken naar onze bestemming! Aangekomen na 2 uur rijden en enkele ongemakkelijke dutjes, maakten we tijd voor een uitgebreid ontbijt met muffins die we de dag op voorhand op onze stage hadden gemaakt. Daarna kwam de zoon van doctor Roux, die een weekendverblijf heeft in Hartbeespoort Dam, met zijn speedboot. De dag werd hoe langer hoe beter! Met onze gevulde buikjes stapten we de boot op voor een ritje op het water en scheurden langs prachtige huizen van Zuid-Afrikaanse filmsterren die daar hun buitenverblijf hebben. We genoten van de zon en het prachtige uitzicht.

Toen we terug aan land kwamen was het tijd voor de lunch. Het leek wel of het eten van in de ochtend zich verviervoudigd had. We settelden ons in een gemakkelijke campingstoel met in de linkerhand een  bord gevuld met muffins, gehaktballen, sandwiches, snoepjes, watermeloen en koeksisters en in de rechterhand een lekkere, frisse Savana. Oh wat is het leven in Afrika toch geweldig! Na de uitgebreide maaltijd kwamen de zenuwen al naar boven, want het was tijd voor wat avontuur. De zoon van doctor Roux had ons uitgedaagd voor een ritje op de banaan. We konden natuurlijk niet onderdoen en namen deze uitdaging aan. En daar gingen we dan! Met z’n drieën hobbelden we op en neer, onze benen vlogen alle kanten uit en we konden niet stoppen met lachen. Onze banaan skills werden serieus getest, maar op een gegeven moment nam de zwaartekracht het toch van ons over en vlogen we in het water. Dit zorgde wel even voor een heerlijke verfrissing. Na de banaan  waren we nog helemaal niet klaar, want ook het knieboard en de waterski’s glunderden naar ons. Eerst was Yasmine, uitgeroepen tot testpiloot, aan de beurt om het knieboard te trotseren. Na haar derde poging lukte het haar en scheurde ze vol trots over het water. Er werd hard voor haar gesupporterd door Prof Wessels en Liesbet die ondertussen fan waren geworden van onze acrobatentoeren. Na Yasmine was het mijn beurt. Ik sprong vol moed het water in en wist niet waaraan ik begon. Toen de boot begon te varen, was het vreselijk om op het board te kruipen doordat het water je naar achter trok. Na ettelijke pogingen (lees: 5!) lukte het me eindelijk en genoot ik van een ritje achter de boot. Even genieten van het uitzicht en dan terug focussen om maar zeker niet hard tegen het water te kletsen. Wanneer het Goedele haar beurt was, lukte het haar van de eerste keer. Dit was zeker omdat ze zo’n goede voorbeelden had kunnen bewonderen. Daarna waagde Yasmine nog een poging op de waterski’s en was het uiteindelijk tijd om rechtsomkeer te maken. We droogde ons snel af en staken nog een laatste sandwich in onze mond. Dit was nog niet het einde van de dag, want 'Cameleon Village' stond ook nog op de planning. Cameleon Village is een soort van grote hangaar met allemaal kleine kraampjes die typische Zuid-Afrikaanse spulletjes verkopen. Gelukkig heb ik me kunnen inhouden en zal ik toch nog tot midden juni rondkomen.

Na een geweldige dag arriveerde we om 20uur terug in Joostestraat 20 en werden we uitgenodigd door Myrthe en Suzanne om met hen te gaan feesten. We namen snel een douche en maakten ons klaar voor een avondje 'Yoof'. Daar aangekomen kwamen we terecht op een playboyparty. Yasmine en ik startten meteen een zoektocht naar de bunny’s en kwamen op die manier terecht in de VIP-Room. Daar zagen we al snel een opening naar gratis drank…DIRK! Dirk is de baas van Yoof en met hem begonnen we een praatje. We vroegen of onze vrienden ook binnen mochten en gingen hen halen. Vanaf dan werd de avond beter en beter. Het ene shotje na het andere kregen we aangeboden en wat hadden we plezier. Na een geslaagde zaterdag trokken we terug naar huis en genoten daarna nog van 'een baie goeie naweek'.

Congratulations Meshack!

Op dinsdag 6 maart hadden we een feestje, het was de graduation van Meshack. Hier keken we al lang naar uit, niet alleen omdat we dan vroeger konden stoppen op onze stageplaats, maar ook omdat we ons nog eens konden opmaken. Met hakjes, make-up en een mooi kleedje aan trokken we dan om 15u naar de feestzaal. Het krioelde van het volk die allemaal zaten te popelen om hun familielid toe te juichen. Toen het moment van de waarheid was aangebroken, wandelden de professoren netjes achter elkaar onder begeleiding van luid gezang de zaal binnen. Ze namen plaats op het podium en voerde dan zelf een zang show op. Vervolgens werden we hartelijk welkom geheten en daarna volgde een voorbeeld van hoe de studenten het podium moesten trotseren. Ik kreeg al zenuwen in hun plaats! Ze droegen ook allemaal een zwart gewaad met een zwart hoedje, net zoals in de Amerikaanse films. Toch wel jammer dat wij zo niet gevierd worden binnen de Sociale School.

Na de grote opening kwamen ze dan één voor één. Hun naam werd afgeroepen met vermelding van hoe goed hun punten waren, ze kregen een handje van het departementshoofd, kregen dan een lint over hun schouders gespannen en moesten vervolgens hun uiterste best doen voor een mooie foto. Wat zeer opmerkelijk was, was dat wanneer er zwarte studenten over het podium liepen er een hels feest in de zaal losbarstte. De vrouwen slaakten een soort van indianenkreet uit wat blijkbaar ‘Ululethi’ wordt genoemd. Wanneer Meshack dan op het toneel verscheen, hebben wij ook een poging gedaan tot. Na een uur liep het toereiken van de diploma’s op z’n einde en werd de viering feestelijk afgesloten met het Zuid-Afrikaanse volkslied en de hoedjes die de lucht in werden gegooid. We namen nog enkele foto’s met de trotse Meshack en dan was het weer tijd om naar huis te gaan.

Batman in the house!

Om onze zondag, 4 maart, toch nog spannend te maken dacht meneer de vleermuis ‘ik zal het huis van Goedele, Yasmine en Eline’ eens binnenvliegen. Natuurlijk waren we met zijn bezoekje niet echt opgezet. Het was roepen en gillen geblazen toen hij bijna tegen onze hoofden vloog. Gelukkig vond hij zijn intrek in de badkamer waar we hem konden opsluiten, maar tot onze grote spijt was het raampje gesloten. Toen was het tijd voor plan B. Ik had mezelf uitgeroepen tot commandant en gaf Goedele en Yasmine de opdracht om het raampje te gaan openzetten. Ondertussen waren we ook al bewapend met matjes zodat de vleermuis ons niet kon aanvallen. De vleermuis vond alles maar saai en bleef gewoon hangen aan de gordijnen. Omdat plan B gefaald had, was het tijd voor de aanval. We zochten harden shampoos en scheermesjes in onze kamer om hem te lijf te gaan. Uiteindelijk was het Goedele die hem tijdelijk Knock Out gooide. Daardoor kregen we even de tijd om onze verdere tactiek te bespreken. Ondertussen waren ook onze Nederlandse huisgenoten gemobiliseerd wat ons team sterker maakte. De vleermuis kon dus niets anders doen dan zich over te geven en vloog uiteindelijk naar buiten.

Braaiweekend

Braai hier, braai daar, wanneer is mijn vleesje klaar? Dit weekend, 2 tot 4 maart, was het een echt braaiweekend! Vrijdag werden we uitgenodigd door de neef van Juan in zijn studentenhuis. Daarvoor gingen we nog eventjes iets drinken in een prachtige bar die een originele aankleding had.

Zaterdag werden we verwacht bij Janri, een vriendin van Maryke. Daar genoten we van onze lekkere ribbekes, die we eerder die dag in de mall hadden gekocht, en een lekker wijntje. De braai draaide uiteindelijk uit tot een mini-feestje met DJ Juan. Daarna trokken we nog even naar ‘Bourbon’ om te gaan ‘Clubben’. Hier dronken we voor het eerst ‘Bubble gum’: een drankje dat proeft naar Cola in combinatie met mondspoeling. Voorlopig hou ik het dus nog even bij Black label (= dit was oorspronkelijk het bier voor de Zwarten, maar ondertussen drinkt iedereen het).

Eerder die zaterdag zijn we ook gaan zwemmen in het zwembad van de Unief. Gelukkige was het deze keer gekuist, want daarvoor kon je de bodem bijna niet meer zien. Door onze talrijke uren die we spenderen in de zon word ik bruiner en bruiner... 

Volunteersday

Op vrijdag 2 maart trokken we onze gekste kleren aan, want dan was het volunteersday op het werk. Dit is een feest dat werd georganiseerd om alle vrijwilligers bij SAVF in de bloemetjes te zetten. In de ochtend hielpen we mee om alles klaar te zetten en daarna was het tijd om te genieten van het lekkere eten. Er werden ook beloningen uitgedeeld voor de best verkleede, maar jammer genoeg vielen we niet in de prijzen omdat we geen vrijwilligers zijn. Anders had Yasmine zeker en vast gewonnen met haar afschuwelijke pruik. Om 12 uur liep het feest op z’n einde en was het aftellen tot 16u.

Pretty Pretoria

Op vrijdag 24 februari gingen we met Meshack, die ook werkt bij SAVF, naar Ikageng om een schooltje te bezoeken. Ikageng is een township waar heel veel arme mensen wonen en de school is een publieke school die gratis en toegankelijk is voor iedereen. Aangekomen op het schooltje liepen er vele kinderen rond zonder schoenen omdat hun ouders dit niet kunnen betalen. Toen we de auto uitstapten konden de zwarte kindjes hun ogen niet geloven: Het leek alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien! Ze liepen naar ons toe en wilde ons allemaal aanraken om te kijken of we wel echt waren. Op het einde moesten we ze zelfs van ons afschudden om dan uiteindelijk terug in de auto te kunnen kruipen.

Wanneer de stagedag op z’n eind liep, brak het moment aan waar we al heel lang naar uitkeken….We gaan naar PRETORIA! Om 16uur pakten we snel onze spullen en fietste we naar huis waar dat Maryke ons al stond op te wachten. Snel wat kleren bijeen gesprokkeld, Emma opgepikt en het avontuur kon beginnen.

Twee uur later kwamen we dan aan in Pretoria waar de ouders van Maryke, Boepie en Anemarie, ons hartelijk ontvingen met heel wat lekkers. Anemarie had onze bedden al mooi opgemaakt  met op het hoofdkussen een kleine verrassing: Chocolade! Na elk hapje, heel wat billtong en enkele glazen wijn naar binnen gewerkt te hebben, vertrokken we naar een grote bar in de buurt. Hier hebben we kennisgemaakt met ‘Saartie’, voor ons bekend als ‘Een adje’. Dit lukte hun met ‘Brutal Fruit’, maar zou hen dit ook lukken met Stella? Na een gezellige avond achter de rug te hebben, gingen we terug naar huis en kropen we in bed zodat we fit waren voor de leuke dingen die ons nog te wachten stonden.

Na een heerlijke nacht geslapen te hebben op echte matrassen in de plaats van op een plank, werden we zaterdagochtend gewekt met een heerlijk ontbijtje dat Anemarie voor ons had gemaakt. Natuurlijk konden de suiker en calorieën ook bij deze maaltijd niet ontbreken. Na een lunchpakket te hebben opgeslagen in onze buiken vertrokken we met de safari-sjeep van Juan, het lief van Maryke, naar de stad. Als eerste bezochten we de Union building. Jammer genoeg was deze gesloten, maar gelukkig had het prachtige tuinen waar we in konden rondwandelen.  Daar hebben we gepicknickt en friste we ons even op in een fontein. Nadat we het water uit onze kleren hadden gewrongen, stapten we terug in de auto voor een ritje door Pretoria- city. Hier was het aan te raden om de deuren op slot te doen aangezien het er niet zo veilig is. Na een biertje, Black label, te hebben gedronken op café waren we klaar om  het ‘Voortrekkermonument’ te aanschouwen. Dit monument werd opgericht ter nagedachtenis van de Voortrekkers, die de Engelse Kaapkolonie tussen 1835 en 1854 verlieten en de binnenlanden van Zuid-Afrika introkken. Het monument is ontworpen door Gerard Moerdijk, die het idee had om een monument te ontwerpen, "dat duizend jaar blijft staan en de geschiedenis en de betekenis van de Grote Trek voor zijn afstammelingen beschrijft." Het monument kan bijna vanuit heel Pretoria gezien worden, omdat het op een heuvel ligt (toegegeven heb ik dit opgezocht op Wikipedia, want ik verstond er niet veel van toen we daar waren). Na ons bezoekje aan het monument was het tijd om terug naar het huis van Maryke te gaan zodat de jongens de braai konden aansteken. Anemarie had weer heel wat lekkers voorbereid en we hebben onze magen moeten forceren om alles op te krijgen. Pretoria was echt aangenaam om te bezoeken met dank aan onze gidsen: Juan en Maryke.

Om ons weekendje in primeur af te sluiten was het zondag DE dag waarop we wilde dieren zouden spotten. We werden om half 8 gewekt en sprongen even later in de auto om ons te begeven naar het wild park. Voor we op zoek gingen naar wilde dieren, aten we eerst een king size breakfast. Daarna reden we naar de voedingsplaats van de leeuwen. Geweldig om te zien hoe zij vochten om de dode koe die gedropt werd door medewerkers van het park. Daarna zagen we ook de eetplaats van de Cheeta’s en de wilde honden. Toen de speeltijd van de babydieren was aangebroken, konden we, na het ondertekenen van een papier dat het op eigen risico was, binnen in de kooi van de witte leeuwtjes. Deze lagen lekker te slapen in de schaduw en waren zo schattig. Je kon hen aaien en het zag ernaar uit dat ze hier echt van genoten. Wat een zalige ervaring.

Na afscheid te hebben genomen van Anemarie en Boepie en hen bedankt te hebben voor het super leuke weekend, trokken we terug naar Potchefstroom en namen nog een frisse duik in het zwembad aan Maryke haar appartement.

Dit is een weekend om nooit meer te vergeten.